Dit literatuuronderzoek gaat over de betekenis van belichaamde compassie. Binnen deze benadering van compassie staat de betekenis van het lichaam en de mogelijkheden die het lichaam heeft centraal. De betekenis van belichaamde compassie centreert zich rond de vraag hoe om te gaan met lijden. Halifax (2012) beschrijft compassie als een belichaamd proces dat vorm krijgt door constante interactie tussen lichaam, geest en omgeving. Jinpa (2016) beschrijft compassie als een multidimensionaal proces bestaande uit cognitieve, affectieve en intentionele/motiverende dimensies. Halifax en Jinpa ontwikkelden beiden een compassietraining om compassie te cultiveren. Hierin baseren zij zich op inzichten vanuit het boeddhisme en contemplatieve neurowetenschap. Binnen deze benadering van compassie krijgt het lichaam vanzelfsprekend een plek. Dit is relevant voor de praktijk van de humanistisch geestelijke verzorging omdat zij is gebaseerd op dominante Westerse mensvisies, waar het lichaam normaal gesproken weinig aandacht krijgt (Schuhmann & Jacobs, 2019). Alma (2024) beschrijft compassie als onderdeel van de kernrelaties die de kwaliteit van de geestelijke verzorging bepalen. Middels een vergelijkende, hermeneutische analyse wordt onderzocht wat belichaamde compassie kan betekenen voor de praktijk van humanistisch geestelijke verzorging. De verbanden die zich tonen tussen het werk van Alma, Jinpa en Halifax beslaan drie thema´s: (1) de essenties die het belang van compassie benadrukken, (2) de dimensies die belangrijk zijn om compassie te begrijpen als een belichaamd proces en (3) de relaties die naar voren komen in de belichaamde-compassie benadering. Contemplatieve oefening speelt een belangrijke rol in het beoefenen en cultiveren van compassie omdat deze oefeningen gegrond zijn in het oefenen van aandacht. Aandacht is noodzakelijk voor het opmerken van het lijden van een ander. Daarbij hebben de oefeningen een sterke lichamelijke basis en stimuleren daarmee gevoelens van verbondenheid. Dit onderzoek is een eerste aanzet tot het belichaamdbenaderen van compassie waarin de mens in haar relaties centraal staat. Belichaamde compassie is geen abstracte waarde of een vorm van moraliteit, maar het geeft leven aan de betekenis van compassie met nadruk op het lichaam in relatie tot de omgeving. Belichaamde compassie biedt de humanistisch geestelijk verzorger zo doende een rijker begrip van de betekenis van compassie, wat ervoor nodig is om over belichaamde compassie te spreken en hoe zij tot uiting komt in de praktijk.