Dit empirische onderzoek biedt inzicht in de daadwerkelijke aard en het effect van de verbale responsen van humanistisch raadslieden. Aanleiding is een gebrek aan empirisch onderzoek naar de werkwijze van raadslieden in het algemeen. De aandacht wordt hier geschonken aan de werkwijze van humanistisch raadslieden in ziekenhuizen. Hierbij gaat het om wát ze tijdens een gesprek met een cliënt ter sprake brengen, alsmede om de manier waarop ze dat doen. Om deze reden zijn geluidsopnamen van gesprekken geanalyseerd op basis van de conversatie-analyse. De werkwijze is allereerst vergeleken met de non-directieve benadering van Rogers; deze werkwijze zou door humanistisch raadslieden het meest worden omarmd. Daaropvolgend is hun werkwijze vergeleken met twee directieve benaderingen: de ‘focusing oriented approach’ van Gendlin en de narratieve benadering van Mooren. Het merendeel van de verbale responsen (73%) komt overeen met de non-directieve benadering van Rogers. Desondanks is de manier waarop deze verbale responsen worden aangewend meer troostend van aard. De 27% aan directieve verbale responsen komen het meest overeen met de narratieve benadering van Mooren. Het bleek vaak voldoende om de cliënt te ‘volgen’ en stiltes toe te laten; de cliënt deed dan als vanzelf zijn verhaal. Wanneer humanistisch raadslieden dat niet deden, leken ze daardoor het verhaal van de cliënt te onderbreken. Tevens kwam naar voren dat humanistisch raadslieden het soms moeilijk vinden om bij onvermogen, verdriet en pijn te blijven, waardoor ze het gesprek ‘over een andere boeg gooien’ of adviezen aandragen. Dat had een averechts effect.
| Date of Award | 1 Jan 2019 |
|---|
| Original language | American English |
|---|
| Supervisor | A. W. Braam (Supervisor) & N. L. Immler (Supervisor) |
|---|