Abstract
Als er wordt gesproken over de koloniale slavernijgeschiedenis lijkt het vaak te gaan over twee groepen die tegenover elkaar worden geplaatst; ‘zwart’ tegenover ‘wit’ of slachtoffer tegenover dader, terwijl de werkelijkheid vele malen complexer is. Dit onderzoek heeft tot doel gehad een bijdrage te leveren aan de meerstemmigheid in het slavernijdebat door met behulp van the dialogical self theory van Hermans & Hermans-Konopka (2010) de meerstemmige narratieven binnen familieverhalen van nazaten van tot slaaf gemaakten te onderzoeken en hoe deze narratieven zich verhouden tot het publieke debat in Rotterdam over erkenning en excuses. Door het interviewen van Surinaamse en Antilliaanse families waarvan de voorouders tot slaaf gemaakt zijn geweest, maar ook experts die zich binnen de gemeente Rotterdam actief bezighouden met het slavernijdebat, en het bijwonen van dialogen omtrent dit vraagstuk is getracht antwoord te geven op de vraag: ‘Wat zijn de meerstemmige narratieven van nazaten van tot slaaf gemaakten omtrent de betekenis en doorwerking van het slavernijverleden in de privésfeer en hoe verhouden deze zich tot het publieke debat over erkenning en excuses?’De resultaten laten zien dat erkenning en heling ook binnen families en de gemeenschappen zelf gevonden kunnen worden. Ook laten de familieverhalen zien dat de mensen met zowel ‘witte’ roots als ‘zwarte’ roots als brug kunnen fungeren tussen deze twee gemeenschappen.
| Date of Award | 19 Oct 2021 |
|---|---|
| Original language | Dutch |
| Supervisor | Nicole L. Immler (Supervisor) & Joanna Wojtkowiak (Supervisor) |