In deze masterthesis heb ik aan de hand van Peter Sloterdijks herinterpretatie van de Prometheusmythe onderzocht in hoeverre zijn actuele lezing en het daarin ontwikkelde onderscheid tussen de moderne mens als brandstichter en als vuurvechter kan bijdragen aan het debat over ecohumanisme in het antropoceen. In de eerste fase van dit onderzoek ben ik dieper ingegaan op de mythe over Prometheus die het vuur aan de mens schonk om vervolgens, middels close reading, de analyses van Sloterdijk te reproduceren over de pyrotechnische revolutie en de door hem gesignaleerde uitbuitingsverschuiving. Daardoor is de moderne mens tot een collectief van brandstichters verworden, en doet de klimaatcrisis als bijwerking van menselijk handelen zijn intrede. Vervolgens heb ik het door Sloterdijk geschetste onderscheid tussen brandstichters en vuurvechters verder uitgewerkt en aangevuld met behulp van verschillende auteurs, waaronder Bruno Latour en Andreas Malm, die door Sloterdijk worden aangehaald. Vuurvechters zetten zich op verschillende manieren in voor het teweegbrengen van radicale systeemverandering. Tot slot heb ik de huidige ideeën over het antropoceen geschetst en aangevuld met drie verhalen over deze tijd van Joanna Macy. Daarnaast heb ik het debat weergegeven rondom ecohumanisme, als nieuwe stroming die nog in wording is, om de elementen binnen ecohumanisme uit te lichten die als vuurvechterschap kunnen gelden.