Abstract
Dit onderzoek richt zich op de betekenis van samenleven binnen een psychiatrischziekenhuis in Moldavië en maakt vanuit de opgedane zorgethische inzichten de vertaalslag
naar Nederlandse praktijken op het gebied van zorg en welzijn. In de Nederlandse
hyperrationele en individualiserende samenleving staat de solidariteit namelijk onder
druk, wat resulteert in uitsluiting en stigmatisering van mensen die leven met dementie.
In deze zorgethische studie worden zorgpraktijken onderzocht vanuit de methode
van de participerende observatie, waarbij vier verschillende (gedeeltelijk arts-based)
dataverzamelingstechnieken worden gebruikt. Dit toont een vorm van solidariteit die lijkt
voort te komen uit de noodzaak om op intermenselijke wijze in elkaars basisbehoeften
te voorzien. Mensen leven binnen “sectie 2” in afhankelijkheid van elkaar en hebben
elkaar dus nodig, waardoor de intermenselijke relatie centraal staat en ze overleven via
samenleven.
Vervolgonderzoek kan zich richten op samenwerking met een Moldavisch
onderwijsinstituut, zodat voorbij het etnocentrisme gekeken wordt dat westers onderzoek
vaak nog kenmerkt en er meer waardering ontstaat voor andere vormen van kennis,
wat de Utrechtse zorgethiek kan verrijken. Ook worden aanbevelingen gedaan voor
een genuanceerdere benadering van dementie en diverse contexten waarin mensen
samenleven, waarvoor een herwaardering nodig is van zorg en solidariteit in de
Nederlandse participatiesamenleving.
Kernbegrippen: dementie, samenleven, solidariteit, Utrechtse zorgethiek
| Date of Award | 21 Aug 2023 |
|---|---|
| Original language | Dutch |
| Supervisor | Alistair R. Niemeijer (Supervisor) & Carlo J. W. Leget (Supervisor) |