Deze thesis begint met een persoonlijke aanleiding die leidt tot de onderzoeking van het zogeheten ‘pluis- nietpluisgevoel bij professionals in de ouder- en kindzorg. Dat is interessant vanuit zorgethisch oogpunt, omdat niet pluisgevoelens bij voorbaat een voorbeeld zijn van andersoortige, wellicht taciete kennis, waar vele medici hun klinisch handelen (en delibreren) regelmatig op lijken te funderen. Dit staat in mogelijke contrast met de evidence based practice manier van handelen die veelal uitgaat van protocollen en richtlijnen.
Uit de resultaten blijkt dat wanneer PNPG vanuit het zorgethisch kijkraam gedacht wordt het volgen van intuïtie er juist toe kan bijdragen dat de zorgontvanger deel uitmaakt van keuzes die gemaakt worden. Een besluit over wat nodig is ontstaat voorts zonder een specifieke methodiek, vanuit een concrete situatie waar niet van tevoren bedacht is wat er nodig was. Een relationele afstemming, met andere woorden, die geen andere belangen ondermijnt.
Het verschil bij aankomend professionals is dat een probleem vaak wel herkend wordt maar de ervaring en kennis nog ontbreekt om vanuit een betrekking te handelen Zij hebben paradoxaal genoeg richtlijnen nodig om te komen tot besluiten met als gevolg dat signalen soms gemist worden of anderszins dat zorg niet aansluit bij de zorgontvanger.
De conclusie is dat PNPG kan als waardevolle kennis worden opgevat, die voortdurend meegenomen dient te worden in het afstemmen van zorg.
| Date of Award | 1 Jan 2016 |
|---|
| Original language | American English |
|---|
| Supervisor | A. R. Niemeijer (Supervisor) & A. A. M. van Nistelrooij (Supervisor) |
|---|