Omdat de geestelijk verzorging door secularisatie onder druk staat, wordt in deze thesis de toekomst van het beroep onderzocht aan de hand van het werk van de filosoof Charles Taylor (1931). De hoofdvraag luidt daarom: heeft het door Taylor in Een seculiere tijd beschreven onderscheid tussen het poreuze en omsloten zelf betekenis voor het debat over de toekomst van geestelijke verzorging in Nederland? En zo ja, welke? Uit het onderzoek blijkt dat het poreuze en omsloten zelf – en met name de spanning daartussen – relevant zijn voor iedereen die beter wil begrijpen hoe religie en spiritualiteit in de moderne tijd verschijnen. De moderne mens is niet religieus (poreus) óf seculier (omsloten). Volgens Taylor zijn deze structuren door de secularisatie omgewoeld en niet meer vruchtbaar. De moderne mens is poreus én omsloten. Hij begeeft zich in een immanente omgeving, waarin hij steeds luikjes opent naar het transcendente. De moderne tijd kent tal van hybride verbindingen tussen het immanente en transcendente. De uitdaging van de geestelijke verzorging ligt daarom, Taylor volgend, in het zoeken naar aansluiting bij het nieuwe mensbeeld en zijn nieuwe context, de seculiere achtergrond waarin we momenteel leven. Tegelijkertijd dient het zich bewust te zijn van de schaduwkanten van deze immanente context.
| Date of Award | 1 Jan 2017 |
|---|
| Original language | American English |
|---|
| Supervisor | L. ten Kate (Supervisor), C. W. Anbeek (Supervisor) & N. L. Immler (Supervisor) |
|---|