Dagelijks komen jonge cliënten in de huidtherapeutische praktijk met de wens om hun uiterlijk te veranderen. Hoewel de huidtherapeut als zorgverlener een belangrijke functie heeft in het screenen en bewaken van grenzen, blijft de morele verantwoordelijkheid van huidtherapeuten bij cosmetische behandelingen onderbelicht in de literatuur. Volgens Tronto (1993) is het van belang morele houdingen aan te nemen zoals aandacht, verantwoordelijkheid en deskundigheid. Daarnaast is erkenning in de zorg voor zowel huidtherapeut als cliënt van belang volgens Van Heijst (2008). De paradigma’s over verantwoordelijkheid (Van Nistelrooij & Visse, 2018) zijn een aanvulling in dit onderzoek. Er hebben zeven open interviews plaatsgevonden met huidtherapeuten die in de praktijk werkzijn zijn of zijn geweest. Er is een narratieve onderzoeksbenadering gehanteerd en er heeft er een analyse plaatsgevonden aan de hand van verschillende zorgethische critical insights. In het empirisch onderzoek zijn overkoepelende thema´s naar voren gekomen zoals: verschuiving van verantwoordelijkheid, verslavingsgevoeligheid, ouder-kind relatie, betrokkenheid, schoonheidsnorm, social media, betrokkenheid en relationaliteit. Door een dialectische verbinding is het empirisch onderzoek verrijkt door de theoretische reflectie. De geleefde morele verantwoordelijkheid van de huidtherapeut met betrekking tot het uitvoeren van cosmetische behandelingen is een combinatie van verschillende morele houdingen en verantwoordelijkheden. De verantwoordelijkheid van de huidtherapeut en de eigen verantwoordelijkheid van de cliënt komen samen in de huidtherapeutische praktijk.