Dit empirische, verkennende onderzoek geeft inzicht in de zingevingsprocessen die op gang komen tijdens de gesprekken tussen geestelijk verzorgers en patiënten die met hun eigen sterfelijkheid geconfronteerd worden. De aanleiding voor dit onderzoek is een gebrek aan onderzoek naar de werkwijze van geestelijk verzorgers. In deze thesis wordt aandacht geschonken aan het werk van geestelijk verzorgers in ziekenhuizen bij mensen met een levensbedreigende ziekte. In het bijzonder in de manier waarop geestelijk verzorgers patiënten begeleiden bij meaning making processen. Voor dit onderzoek zijn participerende observaties uitgevoerd en diepte-interviews.
Wat vernieuwend is aan dit onderzoek, is dat de global meaning uit de theorie van Park (2010) is gecombineerd met de het zingevingskader van Mooren (1998) en is aangevuld met de theorie van Littooij (2016).
De theorie van Park (2010) gaat over het meaning making proces dat op gang komt na een life event: een levensontwrichtende gebeurtenis.
Opvallend is dat de thema’s in de gesprekken, zoals angst voor de dood of leven met beperkingen het de gesprekken snel op het zingevingsniveau en op het niveau van de zinervaring brengen. Dit doet de geestelijk verzorger door ruimte te maken voor deze thema’s, door te luisteren en soms te sturen. Ook wordt duidelijk dat patiënten een discrepantie tussen betekenisverleningen ervaren. Uit mijn resultaten blijkt dat de geestelijk verzorgers vier manieren hebben om hiermee om te gaan en de patiënten te begeleiden in dit meaning making proces. Deze manieren zijn het bevestigen van de global meaning, het actualiseren van de global meaning, het veranderen van de global- of situational meaning en het begeleiden tussen de verschillende fases van het meaning making proces.
| Date of Award | 1 Jan 2019 |
|---|
| Original language | American English |
|---|
| Supervisor | H. Bosma (Supervisor) & J. Wojtkowiak (Supervisor) |
|---|