In deze interdisciplinaire studie werd aan de hand van bestaande theorieën binnen de positieve psychologie en levenskunstfilosofie de (a)morele waarde van het nastreven van een moreel zelfbeeld als bron van eigenwaarde en zin bestudeerd. Mensen streven een moreel zelfbeeld na wanneer zij een goed persoon willen zijn en daarom goed willen leven. Hun streven is amoreel wanneer het gemotiveerd wordt door persoonlijke behoeften als eigenwaarde en moreel wanneer het gemotiveerd wordt door criteria van goed en kwaad. Binnen de positieve psychologie wordt het morele streven verklaard als ontstaan door het internaliseren van sociale standaarden. Dit streven wordt gezien als een meer waardevolle bron van eigenwaarde en zin, dan het amorele streven. Mensen verliezen hun persoonlijke behoeften (zichzelf) dan uit het oog, waardoor hun behoeften effectiever bevredigd worden. Levenskunstfilosofen Onfray (1996), Kekes (2002) en Dohmen (2010) voegen toe dat het zelf nooit helemaal uit het oog verloren mag worden. Goed en zinvol leven vereist het bewust vormen van een eigen levensfilosofie (niet het internaliseren van die van anderen), door kritische reflectie op de morele waarde van sociale standaarden en jezelf. Geconcludeerd wordt dat eigenwaarde gezien moet worden als een gelukservaring, ontstaan als bijeffect van het nastreven van een moreel zelfbeeld en daarmee het leiden van een zinvol leven.
| Date of Award | 1 Jan 2016 |
|---|
| Original language | American English |
|---|
| Supervisor | P. H. J. M. Derkx (Supervisor) & A. C. Suransky (Supervisor) |
|---|