Naar aanleiding van de constatering dat de rol van kwetsbaarheid in Hartmut Rosa’s theorie van resonantie dieper onderzoek vergt, is in dit onderzoek onderzocht in hoeverre zijn theorie kan worden verrijkt met het begrip ‘kwetsbaarheid’ als kernbestand van compassie en zelfcompassie. Daarvoor is onderzocht welke rol kwetsbaarheid speelt in de ervaring van compassie en zelfcompassie, en in hoeverre compassie en zelfcompassie kunnen worden opgevat als een vorm van resonantie. Daarnaast is onderzocht hoe de erkenning van kwetsbaarheid die kenmerkend is voor compassie en zelfcompassie kan leiden tot een maatschappelijke vergroting van de ervaring van compassie en zelfcompassie. Het onderzoek toont aan dat kwetsbaarheid enerzijds kan worden opgevat als emotionele kwetsbaarheid, hechtingskwetsbaarheid en inherente kwetsbaarheid, welke deel uitmaken van de ervaring van compassie en zelfcompassie. Anderzijds kan kwetsbaarheid worden opgevat als sociale kwetsbaarheid, welke een belemmering vormt voor het kunnen ervaren van compassie en zelfcompassie. Daarnaast kunnen compassie en zelfcompassie worden opgevat als vormen van resonantie, mits er sprake is van een ‘antwoordrelatie’. Tot slot, kan de erkenning van kwetsbaarheid leiden tot een maatschappelijke vergroting van de ervaring van compassie en zelfcompassie wanneer deze gestalte krijgt in wetten, beleid, de visie van publieke figuren en leidinggevenden, compassietraining en in de opvoeding.
| Date of Award | 1 Jan 2018 |
|---|
| Original language | American English |
|---|
| Supervisor | E. M. Grootegoed (Supervisor) & Fernando Suárez Muller (Supervisor) |
|---|