Drie miljoen Nederlanders hebben chronische pijn, pijn die minstens drie maanden aanhoudt. Het hebben van chronische pijn is een existentiële ervaring waarin mensen zichzelf kwijt raken en zich niet thuis voelen in de wereld (Voogt, 2009). Huidig onderzoek richt zich op de existentiële zingeving van mensen met chronische pijn, via de conceptuele lens, het zingevingsprocesmodel, van Job Smit (2015). De hoofdvraag van dit onderzoek luidt: ‘Welke ervaringen op het gebied van zingeving (Smit, 2015) verwoorden patiënten met chronische pijn? De vraag is beantwoord door de ervaringen van mensen met chronische pijn uit te vragen via een semi-gestructureerd interview. De data is geanalyseerd via de framework benadering (Rich&Spencer, 1993). Uit de interviews kwam naar voren dat zingeving voor mensen met chronische pijn belangrijk is, aangezien hun eigen invulling van hun zingeving er voor kan zorgen dat ze beter om kunnen gaan met de pijn. Tegelijkertijd zorgt de pijn ervoor dat zingevende activiteiten onder druk komen te staan en dat respondenten niet alles kunnen doen wat ze zouden willen doen. Respondenten kunnen of willen zich niet met iedereen verbinden en respondenten moeten bewust handelen, kiezen voor zinvolle activiteiten en leren de kleine momenten in het leven waarderen. Verschillende respondenten geven aan dat hun zingeving een periode verstoord is geweest, ze voelden zich zinloos, eenzaam en/of depressief.