De Wet maatschappelijke opvang (Wmo) heeft als doel dat mensen zelfredzamer worden. Echter, wordt Zelfredzaamheid in verschillende politieke en sociologische onderzoeken als problematisch begrip omschreven. Ook zorgethiek staat kritisch tegenover deze individualistische benadering. In het Wmo-beleidsdiscours van gemeente Rotterdam, is zelfredzaamheid een gelaagd en niet eenduidig begrip. Toch is zelfredzaamheid als norm gesteld waartoe Wmo-zorg afhankelijke mensen zich moeten verhouden. Deze masterthesis presenteert een onderzoek naar de verhoudingen tussen de Utrechtse zorgethiek en het Rotterdamse beleidsdiscours omtrent zelfredzaamheid en goede zorg.
| Date of Award | 1 Jan 2020 |
|---|
| Original language | American English |
|---|
| Supervisor | A. Niemeijer (Supervisor) & P. Dronkers (Supervisor) |
|---|