In deze masterscriptie staat de vraag centraal in hoeverre het begrip ontvankelijkheid een bijdrage kan leveren aan een minder activistische interpretatie van levenskunstfilosofie volgens Joep Dohmen. Waar de mens geconfronteerd wordt met zijn eigen existentiële kwetsbaarheid, kan levenskunst de mens ondersteunen in zijn verhouding tot deze ervaring. Zonder de beoefening van levenskunst vlucht men weg in verraderlijke houdingen, en vervlakt daarmee zijn karakter. Echter, Dohmens activistische insteek is veelal gericht op het ‘in beheer nemen’ van de ervaring van kwetsbaarheid. Deze houding kan afbreuk doen aan het contact dat de mens met zijn ervaring heeft. In deze scriptie wordt een conceptuele analyse uitgevoerd naar de definitie en rol van ontvankelijkheid in de literatuur van Nel Noddings en Michael Slote. Hieruit blijkt dat ontvankelijkheid ons kan helpen pauzeren in onze ervaring van kwetsbaarheid. Wanneer we eerst ontvankelijk zijn voor de ervaring van onze kwetsbaarheid, staan we deze ervaring toe zich aan ons te ontvouwen, ons te transformeren en waar nodig ons waardenkader te herscheppen. Wanneer we daarna activistische handelingen verrichten, zijn die ondersteunend - en niet ondermijnend - aan het contact dat we met onze ervaring hebben. Ontvankelijkheid kan in die zin een bijdrage leveren aan de kwaliteit van de activistische levenskunst.