Abstract
Ten tijde van de coronapandemie, is de bezoekregeling in Nederlandse ziekenhuizen tot een minimum beperkt om nog meer besmettingen te voorkomen. Deze maatregelen is inderdaad effectief om het aantal besmettingen te reduceren, maar wat heeft het voor gevolgen voor de patiënten in de ziekenhuizen? In dit onderzoek wordt antwoord gegeven op de volgende vraag: ‘Welke inzichten biedt de (zorgethische) literatuur over relevante concepten, zoals zorg, familieparticipatie, relationaliteit en lichamelijkheid bij zowel patiënten met COVID-19 opgenomen zijn in het ziekenhuis als hun familieleden en zorgmedewerkers?’. Naar het antwoord op deze vraag is gezocht door middel van zorgethisch onderzoek naar de geleefde ervaring van patiënten, in relatie tot concepten als zorg, families, relationaliteit en lichamelijkheid.Uit de geleefde ervaringen van vier patiënten kwamen de volgende hoofdthema’s naar voren: het verlangen om naar huis te gaan, door opname het moeten missen van contact met familieleden, gevoelens van onzekerheid en angst over het beloop van de ziekte, ervaren steun van familieleden en opluchting wanneer de situatie verbeterd. Door deze geleefde ervaringen te verbinden aan zorgethische theorie komen er uit dit onderzoek de volgende conclusies. Hoewel de bezoekersstop leidt tot minder besmettingen, ervaren de patiënten het als nadelig dat zij voor langere periode geen familie om zich heen hebben. Boven op de veranderde omgeving waarin zij verblijven, valt het vertrouwelijke aspect dat familie met zich meebrengt ook weg. Dit, en de precaire situatie waarin zij zitten, leidt ertoe dat zij zich sneller alleen voelen en angstig zijn over de gevolgen die corona met zich meebrengt. Hoewel zorgmedewerkers hun best doen om de rol van familie voor een deel op te vullen, prefereren patiënten toch hun familieleden boven zorgmedewerkers.
| Date of Award | 28 Jul 2022 |
|---|---|
| Original language | Dutch |
| Supervisor | Leo H. Visser (Supervisor) |