In deze scriptie onderzoek ik het concept perspectiefwisseling in het licht van humanistische begeleiding. Hiermee speel ik in op een gaande paradigmaverschuiving in de zorg over de relatie tussen geest en lichaam. Deze verschuiving roept op tot hernieuwde verkenning van het werkveld van de humanistisch begeleider met oog voor het brede scala aan invloeden op en bronnen van zingeving. Het concept perspectiefwisseling onderzoek ik middels een conceptuele analyse in de opvattingen van Friedrich Nietzsche en Hans Alma. Perspectiefwisseling blijkt aan te sluiten op het mens- en wereldbeeld van de humanistische levensovertuiging. Humanistische begeleiding in het kader van perspectiefwisseling heeft oog voor onder meer zelfbestemming, medemenselijkheid en verbeelding. Perspectieven komen naar voren als primair relationele interpreterende gezichtspunten die van velerlei aard kunnen zijn (waaronder gevoelens, gedachten en herinneringen). Deze perspectieven zijn het materiaal van de zelfbestemming en kunnen worden aangesproken om de wereld en de zin daarin op een bepaalde manier te doen verschijnen. Perspectiefwisseling behelst het aandachtig worden van perspectieven die een rol (kunnen) spelen in de specifieke situatie waarin de mens zich bevindt en het verbeeldingsvol leren omspringen met deze perspectieven.