Dit onderzoek richt zich op een geleefde ervaring van eenzaamheid onder mensen met een licht verstandelijke beperking en bijkomende complexe problematiek die wonen in een intramurale setting van 24-uurs zorg. In dit onderzoek staat centraal hoe deze mensen zelf betekenis geven aan hun ervaring van eenzaamheid. De theorie over eenzaamheid van de fenomenoloog Motta is de lens waardoor naar ervaringen van eenzaamheid wordt gekeken. Uit de analyse van 10 diepte-interviews komt naar voren dat mensen met LVB+ eenzaamheid ervaren. De ervaringen zijn bang zijn om een potentiële ervaring van verbinding met een ander en een potentieel gemis van verbinding met zichzelf mis te lopen, een gevecht voeren om ertoe te doen, een alternatief autonoom leven vormgeven, het alternatief van de kleine gesprekken, door anderen gezien willen worden, afscheid nemen van vrienden, en een partner wensen. Achter de ervaringen van eenzaamheid die mensen met LVB+ delen, zitten verlangens naar erkenning van anderen en pogingen tot het vergroten van eigenwaarde. Een aanknopingspunt voor interventies om eenzaamheid in de zorgpraktijk tegen te gaan, is, in de eerste plaats, het oog hebben voor de achterliggende reden van autonome invullingen van de dag door mensen met LVB+. In de tweede plaats is extra aandacht nodig voor het leggen van verbindingen met de wereld om iemand met LVB+ heen en, in de derde plaats, kunnen interventies gericht op het vergroten van de eigenwaarde een waardevolle bijdrage leveren.