De praktijkaanleiding voor deze scriptie zijn de vragen en twijfels die de religieuze taal in het herstelprogramma van Alcoholics Anonymous, een wederzijdse hulpbeweging voor alcoholisten, bij zowel cliënten als medewerkers van verslavingszorginstellingen die met dit model werken oproept. De theoretische aanleiding voor dit onderzoek is de paradox die schuilgaat in het programma van Alcoholics Anonymous: juist de erkenning van persoonlijke machteloosheid (Stap 1) gevolgd door de beslissing zichzelf over te geven aan een Hogere Macht (Stap 3) stelt alcoholisten in staat om weer zelf richting en zin aan het leven te geven. Deze ‘autonomie paradox’ is interessant voor humanisten omdat het een vernieuwende bijdrage levert aan het denken over autonomie, een humanistisch ideaal. Ook niet-alcoholisten kunnen een persoonlijk dieptepunt bereiken als gevolg van het streven naar primaire controle in onveranderbare situaties. Op het moment dat ze op een diep niveau accepteren wat ze niet kunnen veranderen (Stap 1) ontstaat een houding van overgave (Stap 3) en vindt er een verschuiving plaats naar de focus op secundaire controle, het veranderbare. Als deze houding wordt bestendigt kan dat resulteren in een nieuwe levenshouding die resulteert in een transformatie van het individu die ingezet kan worden om andere in vergelijkbare situaties te helpen (Stap 12). Het werkingsmechanisme van de autonomie paradox kan humanistisch geestelijk begeleiders helpen bij het zoeken naar manieren om voorbij het samen uithouden van een onhoudbare situatie te bewegen in de richting van het geven van zin en betekenis aan de situatie.
| Date of Award | 1 Jan 2016 |
|---|
| Original language | American English |
|---|
| Supervisor | G. J. L. M. Lensvelt-Mulders (Supervisor) & F. Vosman (Supervisor) |
|---|