Klimaatverandering veroorzaakt een uiterst bedreigende situatie voor alle levende wezens. Ondanks wetenschappelijke consensus over het bestaan van klimaatverandering, is een apathische (inactieve) houding de publieke norm. Dit onderzoek situeert apathie als een affectief proces waarin men een innerlijke conflict ervaart en door diverse emoties overweldigd wordt. Apathie is dan in de kern een crisis van betekenisgeving die diverse zinbehoeften bedreigt. Middels een conceptueel literatuuronderzoek wordt in deze thesis onderzocht hoe de narratieve & mythische en de emotionele & experiëntiële dimensies van humanisme als levensbeschouwing kunnen bijdragen aan het doorbreken van apathie. In dit onderzoek wordt beargumenteerd hoe klimaatverandering het humanisme confronteert met de noodzaak om tot een inhoudelijke perspectiefwisseling te komen waarin de mens wordt gesitueerd in een web van relaties met niet-menselijke, abstracte en toekomstige anderen. Humanisme als dialogische en pluralistische praktijk van levensbeschouwen kan dan ruimte bieden aan ervaringen en verhalen die een gedeelde kwetsbaarheid, scheppingskracht en weerbaarheid blootleggen, en die tegenstrijdige mens- en wereldbeelden behelzen die diverse praktijken van rechtvaardigheid, verbondenheid en innovatie motiveren. Dit onderzoek concludeert dat een zinvolle betekenisgeving van klimaatverandering voortdurend ontglipt, maar dat dit ontglippen leidt tot een verlangen, streven en kritisch onderzoek dat apathie ten op zicht van klimaatverandering kan openbreken.
| Date of Award | 1 Jan 2016 |
|---|
| Original language | American English |
|---|
| Supervisor | H. A. Alma (Supervisor) & A. C. Suransky (Supervisor) |
|---|