In dit onderzoek is op exploratieve wijze onderzocht hoe de ideaalbeelden van een liefdesrelatie van jongvolwassenen zich verhouden tot de wijze waarop zij vormgeven aan hun eigen liefdesrelatie in de westerse, laatmoderne context. Daarmee is gepoogd om een bijdrage te leveren aan het kennisdomein omtrent liefdesrelaties en zingeving. De onderzoeksresultaten zijn gegenereerd op basis van tien semi-gestructureerde diepte-interviews met jongvolwassenen tussen de 20 – 30 jaar. Uit deze interviews blijkt dat het vormgeven aan de eigen liefdesrelatie en de ideaalbeelden van een liefdesrelatie in constante interactie met elkaar zijn. Ideaalbeelden worden gevormd onder invloed van de cultuur waarin men leeft, de eigen behoeften, omgevingsfactoren, maar ook door de partner en de liefdesrelatie zelf. Relatie-idealen bleken daarnaast niet statisch maar contextspecifiek te zijn. Deze ideaalbeelden zijn vervolgens een leidend principe in de wijze waarop jongvolwassenen vormgeven aan hun eigen liefdesrelatie. Het vormgeven aan de eigen liefdesrelatie gebeurt bovendien in grote mate in de relatie zelf en in dialoog met de partner. Op basis van deze onderzoeksresultaten kunnen de moderniteitstheorieën van bijvoorbeeld Bauman (2003) en Giddens (1991, 1992), waarin zij stellen dat laatmoderne liefdesrelaties in hoge mate zijn geïndividualiseerd, worden genuanceerd. Het vormgeven aan een liefdesrelatie blijkt juist in grote mate een gezamenlijk project van beide partners te zijn.
| Date of Award | 1 Jan 2017 |
|---|
| Original language | American English |
|---|
| Supervisor | C. M. Schuhmann (Supervisor) & G. C. Jacobs (Supervisor) |
|---|