In deze scriptie staat het verbindende en dialogische aspect van het werk van de wijkpastor centraal. Zij werken in de armere wijken in Nederland. Er zal naar hun werk worden gekeken door een lens van de relational being theorie van de Amerikaanse psycholoog Kenneth Gergen (1935). Gergen ziet zijn theorie over relational being als een theorie die door zorgverleners in de praktijk kan worden gebracht in de vorm van dialogische praktijken. Met deze theorie richt Gergen zich op het belang van dialoog voor begripsvorming, waarbij er naar relationele processen wordt gekeken waarin mensen betekenis genereren. Deze processen kunnen een manier zijn om mensen te verbinden in een snel veranderende en globaliserende wereld waarin de levens van mensen en hun zingevingskaders worden geraakt, wat voor veel onzekerheid kan zorgen. Een groot gevolg is de toenemende groepsvorming en wij-zij verhoudingen.
Er is een kwalitatief empirisch onderzoek gehouden, waarin negen pastores zijn geïnterviewd. Uit de data bleek dat de pastores op een transformerende manier werken, dit betekent dat zij zowel een fysieke als mentale ‘ruimte’ scheppen om de (leef)werelden van mensen samen te laten komen vanuit een open inclusieve houding. Dit gebeurd echter niet met als doel dialoog. Dialoog is voor hen eerder een proces, wat ontstaat vanuit bottum up, in het samen bezig zijn, veelal vanuit praktische activiteiten. Om tot dialoog te komen is er ook gelijkwaardigheid in de relatie nodig, alleen dan kunnen verhalen en de onderliggende (leef)werelden gedeeld worden. Zo ontstaat er een fluïde gemeenschapsvorming, waarin er gezamenlijk naar een gemene deler wordt gezocht.
| Date of Award | 1 Jan 2016 |
|---|
| Original language | American English |
|---|
| Supervisor | N. L. Immler (Supervisor) & H. A. Alma (Supervisor) |
|---|