Demoralisatie is een gemoedstoestand die ontstaat in reactie op verliezen die het gevolg zijn van het niet kunnen copen met een ernstige onvermijdelijke stresssituatie. De gemoedstoestand uit zich als hopeloosheid en met gevoelens als machteloosheid, betekenisloosheid, angst en wanhoop (Frank, 1974). Demoralisatie komt veel voor onder schizofreniepatiënten (Eneman & Vanhee, 2011).
Dit afstudeeronderzoek komt voort uit de veronderstelling dat demoralisatie gerelateerd is aan zingevingsproblematiek. Tot nog toe is er enkel vanuit een psychotherapeutische oriëntatie onderzoek gedaan naar demoralisatie. In de wetenschap is men er nog niet over uit of demoralisatie tot een klinische categorie behoort (Kissane, 2004), of dat het een normaal menselijke reactie op ernstige onvermijdelijke stresssituaties is (Slavney, 1999). De argumenten om demoralisatie al dan niet als een vorm van psychopathologie te beschouwen blijken niet gebaseerd op empirisch onderzoek.
In dit afstudeeronderzoek volgt een bespreking van verschillende ideeën over demoralisatie; argumenten om demoralisatie al dan niet tot een klinische categorie te benoemen; en benaderingen van demoralisatie bij schizofreniepatiënten in de GGZ. De bevindingen worden bekeken vanuit een model over zingeving (Mooren, 2011) en een perspectief op geestelijk functioneren (Mooren, 2008). Het onderzoek concludeert met het voorstel om demoralisatie als een zingevingscategorie (met negatieve uitkomst van zingevingsprocessen) te beschouwen.
Date of Award | 1 Jan 2013 |
---|
Original language | American English |
---|
Supervisor | J. H. M. Mooren (Supervisor) & Marja Ernst (Supervisor) |
---|