Returning Archives - Archiving Return

This proposal explores archives as both objects and instruments of colonial restitution in the Netherlands within frameworks of transformative justice. European governments have adopted restituting objects looted in colonial
contexts as central forms of engagement with their colonial pasts. Herein archives play a fundamental role as they store knowledge about the objects’ provenance. Archives are, after all, not neutral in this process: the decision of
what to archive in which ways is highly biased as looting archives has been a colonial practice as such.

This inherent duality of archives as both institutive and constitutive is underexplored in current restitution research which lumps archives together with other cultural objects, thereby overlooking archives as active agents
in restitution processes. This proposal argues that precisely this duality makes the study of archival restitution valuable for transformative justice – an emerging field that emphasizes the need to counter power imbalances
within current justice mechanisms often disadvantaging instead of advantaging marginalized groups – because it creates possibilities of researching restitution not as isolated events but as social processes that extend over the actual event of return.

By comparing two case studies of archival restitution to Indonesia and Suriname, this interdisciplinary proposal that connects archival, historical, and memory studies approaches, explores ways in which archival colonial restitution practices are shaped by underlying power imbalances. The aim is to answer the question under which conditions the return of archives can contribute to transformative justice and thereby contribute to restitution guidelines that are more inclusive and equal, and therefore transformative.

Dit voorstel onderzoekt archieven als zowel objecten als instrumenten van koloniale restitutie in Nederland binnen kaders van transformatieve rechtvaardigheid. Europese regeringen hebben het teruggeven van objecten die in koloniale context als centrale vorm van engagement met hun koloniale verleden. Archieven spelen hierbij een fundamentele rol omdat ze kennis over de herkomst van objecten opslaan. Archieven zijn immers niet neutraal in dit proces: de beslissing over wat op welke manier te archiveren is zeer bevooroordeeld omdat het plunderen van archieven als zodanig een koloniale praktijk is geweest.

Deze inherente dualiteit van archieven als zowel institutioneel als constitutief wordt onderbelicht in het huidige restitutieonderzoek dat archieven op één hoop gooit met andere culturele objecten, waardoor archieven als actieve agenten in restitutieprocessen over het hoofd worden gezien. Dit voorstel stelt dat juist deze dualiteit de studie van archiefteruggave waardevol maakt voor transformatieve rechtvaardigheid - een opkomend veld dat de noodzaak benadrukt om machtsonevenwichtigheden tegen te gaan machtsonevenwichtigheden binnen de huidige justitiële mechanismen die gemarginaliseerde groepen vaak benadelen in plaats van bevoordelen - omdat het mogelijkheden schept om restitutie niet als geïsoleerde gebeurtenissen te onderzoeken, maar als sociale processen die zich uitstrekken over de feitelijke gebeurtenis van terugkeer.

Door twee casestudies van archief restitutie naar Indonesië en Suriname te vergelijken, onderzoekt dit interdisciplinaire voorstel, dat archief-, historische en geheugenstudies met elkaar verbindt, manieren waarop archief koloniale restitutiepraktijken worden gevormd door onderliggende machtsverschillen. Het doel is om de vraag te beantwoorden onder welke voorwaarden de teruggave van archieven kan bijdragen aan transformatieve rechtvaardigheid en daarmee aan richtlijnen voor restitutie die meer inclusief en gelijkwaardig zijn.