De Zin van Resonantie voor Ecohumanisme

Dit artikel kreeg zijn eerste vorm in een engelstalige presentatie die ik gaf aan het Max Weber Kolleg (MWK), 17 april 2023. Het doel was tweeledig: allereerst, een inleiding geven in academische studies over humanisme, zoals het onderzoeksprogramma van de Universiteit voor Humanistiek (UvH) betracht; tegelijkertijd poogde ik te laten zien hoe het onderzoek van het MWK resoneert met deze humanismestudies. Dit veronderstelde weinig kennis van het humanisme (allerminst in relatie tot de praktijken van geestelijke verzorging), maar oppervlakkige kennis van Resonantie (2019) werd wel verondersteld. Voor degenen die een uitstekende inleiding tot Rosa’s oeuvre nodig hebben, raad ik aan het artikel van Frederic Vandenberghe in een eerdere editie van Waardenwerk (2022) te lezen. In deze bijdrage breid ik de responsieve relationaliteit uit Hartmut Rosa’s Resonantie (2019) uit naar het denken over Ecohumanisme – naar leven als ‘Aardbewoners in het Antropoceen’, in Latouriaans jargon. Ik doe dit (1) door humanisme te conceptualiseren en de ambiguïteiten van ‘zin’ te verkennen, (2) door resonantie te interpreteren in lijn met existentiële-fenomenologie, als een filosofisch antropologisch kader dat deze uitdagingen adresseert, en (3) door te engageren met humanistische zorg voor ‘ecologische rouw’. Dit stelt me in staat de implicaties
voor een eco-humanistisch wereldbeeld te ontwikkelen.