Naar een integrale psychiatrie

De realiteit in de psychiatrie is complex, de neiging om deze realiteit te dichotomiseren en vervolgens te reduceren zodat te onderzoeken fenomenen in maar één hokje passen is aantrekkelijk, maar doet geen recht aan de werkelijkheid. Een leidend principe voor het schrijven van dit proefschrift is de zorg om reductionistische tendensen in de hedendaagse Nederlandse psychiatrie, zowel wetenschappelijk als contextueel van karakter. Ik probeer begrippen te vinden die onderscheidingen kunnen overbruggen en reductionisme tegengaan en doe dit alles binnen een bepaald kader; ik ben op zoek naar relevante grondslagen om het dagelijks handelen van de psychiater op te baseren. Met dit in het achterhoofd, analyseer ik in deel I kennis afkomstig uit de (sociale) neurowetenschappen en de genetica die helpt om verschillende, in de psychiatrie gangbare onderscheidingen te overbruggen en mijn pleidooi voor een integrale psychiatrie, gebaseerd op meerdere wetenschappelijke grondslagen, te onderstrepen. In deel II doe ik hetzelfde op het terrein van de context waarin de hulpverlening plaats vindt. Ik richt me daarbij op specifieke, persoonsgebonden grondslagen voor de psychiater, gerelateerd aan de context waarin de hulpverlening plaatsvindt, de visie op herstel, de eigen mogelijkheden, betekenisverlening en waarden van de patiënt. - Reality is complex in psychiatry. It is enticing to dichotomise this reality in order to reduce it, making the phenomena to be studied fit in just one compartment, but it does no justice to reality. A leading principle while writing this dissertation was my concern about reductionist tendencies within present-day Dutch psychiatry, which are both scientifically and contextually in character. I am looking for concepts to bridge those distinctions and to combat reductionism. In doing this, I am operating within a particular framework: I am looking for relevant foundations on which to base the daily actions of the psychiatrist. With this in mind, in Part I, I analyse knowledge originating from (social) neuroscience and genetics that helps to bridge the various distinctions common in psychiatry, and also helps to underscore my argument for an integral psychiatry, based on several scientific foundations. In Part II, I repeat this exercise with regard to the context in which assistance is provided. Here, I focus on specific, personal foundations for the psychiatrist, related to the context in which assistance is given, the view on recovery, personal capacities, the attribution of meaning, and the patient’s values.