Doel van dit onderzoek is zorgethische theorie met betrekking tot erkenning en gastvrijheid aan te vullen met ervaringskennis van mensen die dakloos zijn geraakt en voor de eerste keer in de maatschappelijke opvang verbleven. Externe doelstelling is om met deze inzichten bij te dragen aan goede zorg in de maatschappelijke opvang. De hermeneutische narratieve benadering is gekozen als methode om empirisch onderzoek te doen naar de ervaringen van mensen die voor het eerst in de maatschappelijke opvang verbleven. De bevindingen van het onderzoek zijn meerduidig. De theorie van erkenning van Annelies van Heijst, en de theorie van gastvrijheid van Doortje Kal zijn gebruikt als zorgethische lens bij het beschrijven van en reflecteren op de geleefde ervaring van aankomen en verblijven in de maatschappelijke opvang. De conclusie van het onderzoek is dat erkenning in alle lagen van de samenleving ontbreekt als het gaat om mensen die in de maatschappelijke opvang verblijven. Daarnaast is geconcludeerd dat gastvrijheid in de maatschappelijke opvang een complex vraagstuk is, de noodzakelijke voorwaarden die aan gastvrijheid verbonden worden zorgen er tegelijk voor dat mensen of groepen worden uitgesloten. Hier goed over nadenken vraagt om opschorting van en reflectie op de normale gang van zaken. Organisaties voor maatschappelijke opvang zouden hier een actieve rol in moeten vervullen.