Verpleegkundigen houden zich bezig met de gevolgen van ziekte en beperking op het bestaan van de patiënt. Zij komen in de dagelijkse zorg in aanraking met de vaak niet meetbare en onvoorziene betekenis die ziekte heeft. De ontwikkeling van wetenschappelijke kennis met de nadruk op objectief en meetbaar bewijs (evidence based practice) alsook het efficiency denken is echter steeds bepalender geworden voor het handelen van de verpleegkundige.
Aandacht voor betekenis vraagt om een antenne en de intentie om hiernaar op zoek te gaan waarbij het zich openstellen, het gesprek aangaan en het hebben van aandacht voor de identiteit van de ander belangrijke aspecten zijn. Aandacht voor betekenis gaat in de eerste plaats niet om het bespreken van grote thema’s maar meer over aspecten van welbevinden. Hierbij balanceert de verpleegkundige tussen het eigen referentiekader en gevoel en dat van de cliënt, familie en overige hulpverleners.
Aspecten van betekenis lijken te raken aan de identiteit van de cliënt, het afstemmen op de behoefte waar iemand plezier aan beleeft en de afweging om op basis van die afstemming iets te doen of te laten.
Uit de bevindingen komt naar voren dat:
- De zorg met betrekking tot aspecten van betekenis vaak verborgen is en niet
eenduidig
- Betekenis tot uitdrukking komt binnen een voortdurend proces van zoeken en afstemmen tussen verpleegkundige en cliënt.
- De kennis die recht doet aan de menselijke betekenis andere eisen stelt dan de
huidige nadruk op objectieve en meetbare kennis. Juist in het zoeken,
interpreteren en begrijpen ontstaat ruimte voor het ontwikkelen van nieuwe kennis.
- Aandacht voor betekenis in eerste instantie niet gaat over het bespreken van grote
thema’s maar binnen de thuissituatie eerder om dimensies van welbevinden.
- Betekenisvol zorg verlenen aan de cliënt, tegelijkertijd ook van betekenis is voor de
verpleegkundige.
| Datum prijs | 1 jan. 2018 |
|---|
| Originele taal | American English |
|---|
| Begeleider | C. J. W. Leget (Supervisor) & M. A. Visse (Supervisor) |
|---|