Samenvatting
Het gesprek in de spreekkamer over wat te doen als er eenmaal een diagnose gesteld is, is als varen op de Waddenzee. Er is geen situatie, geen moment dat hetzelfde is als het voorgaande. Op de Waddenzee wordt elke (ongeveer) 12 uur het stopje uit het bad getrokken of wordt de kraan weer open gezet. Afhankelijk van waar je op je welk moment bevindt heb je kabbelende beekjes rond de zandplaat waarop je droog ligt, of een woeste stroming in het zeegat waar je probeert niet naar buiten te spoelen. Zodra je je neus buiten het kalme Friese binnenwater of het IJsselmeer steekt, voel je de weidsheid en de onvoorspelbaarheid. Hier is de natuur de baas. Er zijn markeringen, getijdentabellen, weersvoorspellingen en voorspelde ophogingen maar de werkelijkheid is vaak net even anders.Zo gaat het ook in de spreekkamer, als het probleem geïdentificeerd is, dan volgt “de tweede helft” van het gesprek. Dan moet er nagedacht worden over hoe verder. Elke diagnose, elke patiënt, elke dokter kent variaties. Er is geen enkel gesprek exact hetzelfde als het voorgaande. Natuurlijk, er zijn protocollen en richtlijnen, maar de werkelijkheid is vaak wat minder eenvoudig. En déze patient is bij déze dokter op het spreekuur. Ze hebben het met elkaar te doen, ze zitten, zogezegd, samen in één schuitje. Over deze dynamiek, die voor mijzelf dagelijks werk is maar nog altijd verwondering oproept, gaat deze zorgethische scriptie.
| Datum prijs | 22 aug. 2023 |
|---|---|
| Originele taal | Dutch |
| Begeleider | Merel A. Visse (Supervisor) & Alistair R. Niemeijer (Supervisor) |